Pogubiona


Pogubiłeś mnie w drodze po drobince najpierw filmy i muzykę później
dopiero wiersze radość i smutek piasek z fotografii i piasek
przyklejony do piersi fotografie też pogubiłeś po jednej pamiętasz
są po to byś się nie bał ale teraz pogubiona zupełnie
leżę rozsypana na parkiecie i błyszczę na niebie jedna z miliona

Pogubiłeś mnie w drodze dotknięcia i przytulenia równe oddechy
i przyśpieszone tętno wyleciałam ci z dłoni krucha filiżanka drobiny
porcelany wciąż niepozbierane niedługo wypadnę ci z myśli
wprost pod stopy zaraz później z serca więc rzeczywiście jestem
pogubiona


26.05.2017




6 komentarzy:

  1. Smutno mi jakoś z tego pogubienia :*

    OdpowiedzUsuń
  2. ...przejmujący wiersz... pogubienia są trudne i smutne, ale potem można odnaleźć to, czego nie było widać wcześniej...wiem to

    OdpowiedzUsuń