Z czułym uśmiechem

Dotykam nieskończoności głaszczę jej stopy cicho przemawiam
do dziewczynki siedzącej w pociągu czy ten człowiek naprzeciw
wie dokąd ona jedzie po co

Czy rozpoznaje łzy w jej oczach zostawiające mokre ślady w zeszycie
otwieram go na stronie przeszłości i czytam jak bardzo byłam o krok
od niebytu jakie to dziwne

Obejmuję jej kolana uspakajam zapewniam że przyjmuję ból i że
wybaczam powtarzam to wiele razy zanim ona zrozumie a ja
poczuję w tym prawdę

Oprowadza mnie wzdłuż torów odmierza biciem serca kolejne przęsła
nie wie nadal czy to szczęście czy pech mądrość czy głupota czy
bardziej się cieszy niż żałuje

Przytulam ją dotykam zrozumieniem i czułością opowiadam o tym
jak dobrze wiem to nie jest tak że nagle przestaje się istnieć
ani że nagle zaczyna nieskończoność trwała wtedy i nadal
jest to samo nieograniczone cierpienie


13.07.2015