Kiedyś usiądziemy na progu i zapłaczemy wszystko
będzie nam wtedy sprzyjać dusze się połączą w końcu
będzie po równo choć nie sprawiedliwie i oddam
każdy pożyczony oddech zapożyczony krzyk pierwszych
narodzin zamknięcie powiek szorstkimi od grzebania
w ziemi palcami
Chciałbyś wiedzieć jak żegnam się z tobą modlitwą
uplecioną z czasu który pozostał że skąd wiem ile i jak
długo będzie się kręcić spirala i kiedy przestaje bić serce
zegara nigdy
Trudno w to uwierzyć
06.04.2024
Pytasz jak się żegnam z tobą z rękami wygiętymi z nogami
skręconymi włosami w łańcuch ciężki od rdzy
Wszystkie krople już wpadły do nieba
06.04.2024
Czasem bolą jak zęby – chciałoby się
wyrwać je z korzeniem z samego dna kości
Wtedy mówisz – wiersz i zamykasz się na cały
wieczór z kilkoma słowami i pustą do połowy
butelką nikogo
Przy tym nie ma żadnych świadków oczu
ani rąk które mogłyby rozdzielić przecinki postawić
kropkę zasłonę rzęs czy milczenia rzucić
Na to jedno słowo za dużo
Łykasz tabletkę nie wiedziałeś że można
oswoić taki ból
04.04.2024
Może oczy pozamykasz ciasno na zamek
błyskawicznych słów i zatrzaski odgrażające się klamrą a nic
nie jest w stanie wybudzić cię z rem dygoczesz
Właściwie cała
jesteś drżeniem nic do tego nikomu komu-
kolwiek nic dygoczesz
Nie ma tu historii herstorii epickości jest poetyka kilku
słów ale nic
do tego nikomu nic wyjdziesz
zostawisz psa kredens kilka kotów zbyt
wiele wzruszeń i kilka kłamstw
03.04.2024
Stwarzam dom z włosa poczęty wplecionego
w poduszkę i z kilku kropek na kamieniach według
tajemnego wzoru najpierw czerwień o odcieniu
długich wieczorów potem turkus spokojny ocean
obfitości i kilka złotych dodatków dopiero
od niedawna stwarzam też biel i czerń
Kredens stanie w miejscu gdzie dawniej
nie było niczego po prostu pole i kreuję go
z przyprawionej na burgund wolności
do bycia wyłącznie sobą i nikim już
więcej zmieści się w kuchni obecność na wieczór
ułożę w ornament z płomieni
Nie musisz przychodzić
31.03.2024
skrzydła ich przydymione powłóczyste niekiedy
albo wcale nie widać a wiesz i dziwisz się tyle
ich wokół połamańce same czasem
trafi się taki biblijny a w zbliżeniu smok
elf albo i człowiek i niewiadomo co z takim
zrobić protezy pożyczyć domalować
skrzydła wygonić na drugą stronę dysku trochę
szkoda bo jednak w mniejszości może
właśnie odsyłasz w diabły swoją połowę duszy a może
stoją w kolejce jak rycerze tylko przeciwnie zbroja
im nieznana koń dawno spłoszony i miecz pożyczony krwi
nigdy nie posmakował biegły jest
w rozcinaniu więzów więc wychodzę naprzeciw z białą
chusteczką w ręku nic
że pełną smarków
30.03.2024
Tęsknię i mogłabym wyrwać sobie skórę spomiędzy
włosów ogolić głowę jak las żeby nie było że
było i spaceruję między jednym a nie wiem którym
spojrzeniem gdy mówiłeś nieprawdy a przecież
jedyną rzeczywistość i wyjmuję igły sosny z naszego
posłania
I tak zapada koniec bo nawet twój rys rycerski
narcystycznie i ciągle głodny niewyraźnie już rysuje się
na nadgarstkach i gdy wykrwawiam się z ciebie to już
tylko siłą woli
Serce zostawiłam gdzieś między rycerzową a podłogą
w domu który wymieniłam na siebie
Przepłaciłam
30.03.2024
Książki ozdoby świąteczne obrusy nic
nie jest w stanie zastąpić ciszy która wybrzmiewa
w kartonach przecież
zaraz nie będzie ich widać może się więc zdarzyć
świadka też
nie będzie i wtedy zostanę
Może
okażę się świadkiem dla siebie ale
czy to obiektywne czy zadziała fenomen fizyki i kwant
mojego domu zaistnieje przy lesie przy polu przy
mnie cicho
30.03.2024
Znalazłam dom ale nikomu
o nim nie powiem przyjdą i rozbiorą do kamienia
węgielnego zadepczą ogród nawet to drzewo posadzone
na samym początku początków nic im do tego a tylko powiesz
dasz znać przemeblują przemalują zburzą kilka
ścian nie poznasz więc cicho sza cicho po kryjomu
wywożę najpierw czerwoną kanapę pod kolor turkusowej
ściany możesz przypomnieć sobie albo wyobrazić kolor
skóry rozebranej do niewinności na tle i wtedy
może zrozumiesz
30.03.2024
najpierw było serce a w nim o przeszłości o nie wiem i złu Potem
nowy świat pełen małych miłości W środku dobro i cisza na skraju
brzmiąca bardzo głośno W sercu było przekonanie Nowe możliwości
w potem oraz nieskończoność
wtedy wyrwałam złość i świat się skurczył
tęsknota zakwitła w dwukwieciu Drugie nie wiem okazało się
ważne Z pustki wyrosły lekkość i śmiech nie pusty a wolność
zdaje się tak bardzo powiązana
kruk o przydymionych skrzydłach patrzyła zdziwiona Tyle
tego milczenia i to serce takie wyrosłe jak chwast Trzeba było ziarna
w ciszy zakiełkować i stało się że o tajemnicy zapomniałam
ubieram w kolory że to rozstanie trwa i trwa tyle eonów
wiem
03.02.2024