W jej ciele płynie krew błękitna jak oczy córki i chusta
rozwieszona pomiędzy przygląda się odbiciu w lustrze dawno
niepolerowanym zdziwiona że ramy nadal złocone
Chciałaby biec ale powstrzymują kajdany nieustannie
zamykające minioną noc i jej dłonie w bezruchu
syci się oddechem poranka być może ostatnim
W cieniu okiennic strząsa z siebie krople choć przecież
od dawna nie ma to znaczenia i tylko kukabura niechętny
świadek rozpaczliwej niemocy chichocze
/Z cyklu Święta Ladacznica/
12.08.2016
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz