Pogubiona
Pogubiłeś mnie w drodze po drobince najpierw filmy i muzykę później
dopiero wiersze radość i smutek piasek z fotografii i piasek
przyklejony do piersi fotografie też pogubiłeś po jednej pamiętasz
są po to byś się nie bał ale teraz pogubiona zupełnie
leżę rozsypana na parkiecie i błyszczę na niebie jedna z miliona
Pogubiłeś mnie w drodze dotknięcia i przytulenia równe oddechy
i przyśpieszone tętno wyleciałam ci z dłoni krucha filiżanka drobiny
porcelany wciąż niepozbierane niedługo wypadnę ci z myśli
wprost pod stopy zaraz później z serca więc rzeczywiście jestem
pogubiona
26.05.2017
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Smutno mi jakoś z tego pogubienia :*
OdpowiedzUsuńbo to nie jest radosne pogubienie...
Usuńech, za kilka dni uśmiechnę się do Ciebie...
Usuńza niecały tydzień :D...
Usuń...przejmujący wiersz... pogubienia są trudne i smutne, ale potem można odnaleźć to, czego nie było widać wcześniej...wiem to
OdpowiedzUsuń:)... niech tak się stanie... dziękuję :*
Usuń